Deifeld 27 juli, dag 59

Een best wel frisse nacht was het. Halverwege de nacht toch maar wat ramen dicht en een dekentje erbij. 

Vroeg in de ochtend als het telefoonnet nog niet belast is proberen we opnieuw de vodafone te bereiken. We hebben de PUK code gevonden, echter het werkt nog niet. Er was iemand via de chat mee bezig en toen klapte het er weer uit en was er geen telefoon of data verkeer meer. 

We besluiten naar Grevenbach te rijden naar de vodafone. Ziet eruit alsof de chip niet goed is. Na drie kwartier zijn we er om te ontdekken dat ze dicht zijn. Volgens de buren al vijf weken. Lekker dat ze dit niet hebben aangepast op Google.  We bellen met de volgende store en die helpen ons snel uit de droom; we doen niets voor Nederlandse klanten. 

Bij een andere aanbieder kopen we een Sim kaartje om toch wat te hebben. Gelukkig dat werkt wel.

We bezoeken dan ook maar gelijk Winterberg. Daar zijn we 35 jaar geleden ook geweest. De hoofdstraat is een stuk gezelliger gemaakt nu het doorgaande verkeer niet meer door het dorp hoeft. Veel winkels, ijssalons, en restaurantjes zijn er te vinden. Maar het blijft toch wat aandoenlijk aandoen. Het hotel waar we destijds verbleven is er ook nog steeds en staat midden in het centrum. 

Eenmaal terug op de camping lukt het om de fout te vinden. Bleek de verkeerde Simkaart  in het systeem van vodafone te staan. Enfin we hebben het voor elkaar en het werkt weer. 

Voor de caravan genieten we afwisselend in de schaduw of in de zon en kijken naar de kinderen die elkaar vinden met een voetbal. Een jochie van ik schat drie jaar is blind. Hij leert het terrein verkennen door al lopend met zijn loopfiets achter zijn vader aan te gaan. Aan de hand van aanwijzingen leert hij de grenzen. Hier stopt het gras en liggen keien. Daar mag je niet komen, daar rijden auto’s. En hier staat een BBQ, die niet warm is. Al fietsend roept hij steeds “mama waar ben je” en dan heeft hij weer een richting waarheen te gaan. De overburen met de andere kinderen doen al snel mee met het geven van aanwijzingen. Het oudste jochie leert al snel dat wijzen niet zinvol is. Het is mooi om te zien hoe hij gewoon meedoet. Voor dit mannetje is waarschijnlijk de donkerte zijn leven. Ik probeer me voor te stellen hoe ik richting zou bepalen. Zou ik ook zo met een fietsje over een onbekend terrein durven te crossen?   Het mannetje heeft ons beide geraakt  we hebben deze twee maanden zelf zoveel gezien  hoe zal hij de wereld ervaren?

S’avonds is het 23 graden en het voelt best fris aan. Weer wennen voor ons deze temperatuur. 

Morgen eindelijk weer wandelen!