Igoumenitsa - Paluki 9 juni, dag 11

Wakker worden met het gekabbel van de zee en ontbijten met uitzicht op de bootjes en de meeuwen die op het water landen. De zon komt hoger en daardoor verkleurt het zeewater naar de mooie turquoise kleur die we zo graag zien.  Hoe goed kan het leven zijn. 

De camping om ons heen begint ook te ontwaken. Slaperige hoofden komen te voorschijn. De zee nodigt uit to een frisse duik, mijn spieren schreeuwen moord en brand na de training van gisteren. Door de griep had ik voor vertrek al twee weken niet gesport dus na drie weken stilstand wil dat wel. Maar helaas die lokroep weet ik te weerstaan; inpakken en hit the road is het voor vandaag. We zijn er beide aan toe. Fijn dat we onszelf gisteren die extra dag gegund hebben om bij te komen van alle hectiek. We geven ons over aan het vakantie ritme. 

De rit vandaag gaat voor een groot deel over een snelweg. Dit zijn tolwegen, goed onderhouden en zeer rustig. De meeste aangekondigde wegrestaurant zijn echte ‘weg’ restaurants, oftewel er was geen restaurant. Gelukkig is er eentje wel in bedrijf dus na een lekkere espresso en ijskoffie rollen we weer verder.

Formeel mogen we met caravan 80 km rijden. Als we niet harder gaan dan 90 blijft een boete beperkt tot € 20. Dat is een risico dat we wel aandurven :). Maar vooral omdat een bekeuring hier een gedoe is om te betalen. En daarin hebben we geen zin. We worden door een politieauto ingehaald zonder dat deze ons laat stoppen dus de snelheid is oké. 

Rond 15.00 komen we aan op camping Paradise. Direct gelegen aan zee en omdat we 4 dagen bleven kregen we een plaatsje met schaduw en uitzicht op zee. 

De rit tot Patras ging over de  tolwegen, het laatste stuk van 100 km over een provinciale weg l,duidelijk minder onderhouden en door alle kruisingen steeds variërend van snelheid tussen 60 en 80. Ook hebben ze hier de gewoonte om voor 50% over de doorgetrokken streep te rijden zodat je makkelijk in te halen bent. Voor ons maar wennen, maar het is we heel praktisch. 

Waar hebben we het onderweg zoal over? Over een idee om de caravan te koelen met water op het dak, over het Griekse alfabet, over het landschap en over hoe heerlijk het is zo zonder tijdsdruk onderweg te zijn. Zoals Paul zei “we kunnen heel wat aan samen, zelfs elkaar”.

Op de camping staan we in no-time. Paul geeft het ruiterlijk toe, met de gister gekochte boormachine voor het uitdraaien van de pootjes, voldoet hij helemaal aan het plaatje van een pensionado. En dan eureka hij heeft een inzicht; ,hij is een pseudo pensionado een PP. 

Caravan en luifel staan, glaasje groene ijsthee en dan hop de zee in. Heerlijk!

Na het eten ploffen we neer in onze luie stoelen. We kijken uit op de zee en voelen het lekkere windje. Pas tegen 21.00 zal de zon onder gaan.