Mistras - Langada pas, Kalamata. Oude MecIne 16 juni, dag 18

7.00 de kerkklokken gaan deze zondagochtend met zijn viertjes los.  Mocht je nog slapen dan ben je nu wel wakker. In het vage filmpje met de caravan erop zijn ze te horen. 

Via een tankstop gaan we op weg om door de Langada kloof van het Taygetos gebergte  naar Kalimata te rijden. Er zijn hier bij de pomp nog steeds bediendes die je auto volgooien. Een oud woord, bediendes, ook een uitstervend beroep. 

Eenmaal de kloof inrijdend gaat het al snel flink omhoog. Paul heeft een app waarmee je in kaart brengt waar je bent (gps coördinaten) met welke snelheid je hoeveel hoogte wint en in in welke richting je rijdt. Ook onze zintuigen vertellen ons dat we op hoogte komen. Prachtige vergezichten, we zien andere vegetatie en we voelen het frisser worden.

Op de weg zien we vele brokstukken liggen die van de berg af gerold zijn. Voor de zekerheid geven we gehoor aan de waarschuwende borden en doen we het dakraam dicht, beter een deuk in het dak dan in ons hoofd. 

Op 1200 meter maken we een koffie stop en genieten van de heerlijke temperatuur en het zachte windje die een lekkere dennengeur meevoert. We wachten buiten op het terras terwijl de espresso machine opgewarmd wordt. Hier is geen telefoon ontvangst of WiFi. Voor ontvangst kijken we naar de bomen om ons heen en de grote brandweerauto die hier ook geparkeerd staat. De twee brandweermannen nemen ook een pauze. Af en toe klinkt een bericht via hun radio over het terrein. 

De koffiemachine heeft echt tijd nodig, maar dan heb je ook wat!

Dit was ook het hoogste punt van de pas,  vanaf hier word de weg aanzienlijk beter onderhouden. We luisteren naar Queen en Paul Simon. Mooie nummers met mooie teksten. 

Er zijn ook wat video’s van het rijden  

Volgens de gidsen,  een Lonely planet en een Michelin gids, is er niet veel te zien in Kalamata. De stad is na een aardbeving in 1986 volledig herbouwd. We besluiten alleen In de kathedraal te kijken naar de bijzondere Maria icoon. 

Het oude Messini is wat er over is gebleven van de grootste antieke stad uit Messenië. Gebouwd 360 BC als Epaminondas. Ooit met 9 km verdedigingsmuur, waarachter een welvarend bestaan mogelijk was tot de 4e eeuw en de Westgoten kwamen. 

Ook deze stad ligt op een lichte helling.  De weg ernaar toe slingert ons op de inmiddels gebruikelijke manier door dorpjes en langs olijfboomgaarden. De weg draait zelfs door de oude stadspoort heen.  Op het terrein is veel te zien, we zijn onder de indruk van de kwaliteit ervan. Het is bloedheet. De sprinkhanen springen voor je voeten weg. We slenteren de berg af, langs de ruïnes van de marktplaats, de vijverpartij, de kathedraal richting het gymnasium. Deze maakte de meeste indruk. In de gangen eromheen, daar waar Paul een push-up doet, was de trainingsruimte. In het grote theater met de kolommen erom heen vonden de wedstrijden plaats. Ook deze weer zo gelegen dat de toeschouwers over het terrein heen en langs het achteraan gelegen kleine mausoleum voor de hoge heren, nog een mooi vergezicht hadden. 

In het kleine museum was een replica van een fraai beeld van Hermes te zien. In dit complex draaide het vooral om de God Artemis, die van de jacht. 

Voor de terugweg verkiezen we de tolweg en ik geef even lekker gas. Het zwembad roept ons, bij de camping aangekomen liggen we er dan ook in no-time in. Het dreigt met wat gerommel, gelukkig zet het nog niet echt door. 

We besluiten terug te gaan naar het restaurantje waar we eerder al lekker hadden gegeten. Buiten op het terras zien we het onweer naderen. Het klapt en flitst er aardig op los. En dan valt de stroom uit, we worden vriendelijk naar binnen gebracht om daar verder het weer af te wachten. Bij kaarslicht drinken we onze koffie en praten wat met een Nederlands stel. 

Twee contente mensen gaan na een mooie dag terug naar Hussie.