Mistras - Mani 15 juni, dag 17

Wakker worden we vanzelf. Wat blijft het onwennig geen wekker en geen gehaast. Het is heerlijk weer, en we ontbijten natuurlijk buiten. 

Vandaag gaan we naar het schiereiland Mani. Een gebied dat herkenbaar is aan de torens waarin mensen zich vrijwel het hele jaar verschanste.

De navigatie heeft sr soms moeite mee, een rit van twee uur verandert ineens in een rit van een uur. Waarom? We snappen het niet. Paul zorgt voor de navigatie en dat is wel nodig. Plaatsen worden veelal alleen in het Grieks weergegeven en  dat is toch nog lastig lezen en zeker als dit snel moet. 

Onderweg zien we een stoere schaapherder met zijn kudde. Ik dacht altijd dat dit tanige mannen waren, deze zag eruit alsof hij de sportschool zeer regelmatig bezoekt. Of zou dit van het zware werken zijn? 

We rijden richting het schiereiland Mani en zien het landschap vrij abrupt veranderen.  Daar waar de bergen ophouden en er geen regen meer valt zijn er vrijwel geen bomen meer en wordt het landschap kaal. Het is een hard bestaan, dusdanig dat hele dorpjes leeg staan. 

We besluiten een dorpje in te rijden voor een koffie pauze. De eigenaar is een goedlachse en aardige man. Er hangt een fijn sfeertje. 

In het zelfde dorpje is de zaterdag markt  boeren verkopen hun groente, fruit en natuurlijk olijven. Ganzen, kwartels en sinaasappels  het fruit is hier erg lekker  veel sappiger en smaakvoller dan bij ons. Al rijdende pelt Paul er een paar voor ons.   

We slingeren door langs de kust, dalen en stijgen afhankelijk van de berg. Er staat veel bloeiende thijm  langs de kant van de weg, er komt een heerlijke thijm lucht de auto in. Vaak krijgen we thijm op de feta die bijna standaard op elke salade ligt. 

Bij een van de stops raken we in gesprek met een Aussie-Belgisch stelletje. We komen ze een paar keer tegen, dat krijg je als je dezelfde route volgt. 

In dit gebied staan vele hoge torens als  huizen. Het doet niet onder voor een  fort. Deze streek stond lange tijd bekend om de vetes tussen de families van een dorp. Het verhaal gaat dat men zich opsloot in de toren en alleen met de oogst naar buiten kwam. Dan was er een soort van wapenstilstand. 

De Manioten hebben door de eeuwen heen gestreden voor hun onafhankelijkheid. Na de Griekse onafhankelijkheid hadden ze dan ook de grootste moeite om zich aan de wet aan te passen. 

In het vrijwel verlaten dorpje Vathia, helemaal in het zuiden van het schiereiland, staan vele torens bij elkaar. Sommige kun je gewoon inlopen, aan het sanitair en de elektrische opbouw dozen is te zien dat het tot voor kort nog bewoond is geweest. Het zal vast niet lang duren voordat dit omgebouwd wordt tot appartementen voor toeristen. Die zijn hier genoeg te vinden. Ook wij zien de mogelijkheden ervan, echter we zouden hier niet willen wonen. 

We rijden naar aanleiding van een tip door naar Lemini voor een visrestaurant direct gelegen aan het water. Het is net een pot honing waar de insecten op af komen; locals en toeristen. De vis zoek je uit bij de vis/grill man en je betaald naar gewicht. De kilo prijs is echt over de top te noemen. Aan het water zit een mannetje de vis schoon te maken. De schubben en afval gaan in zee waar twee schildpadden en scholen vissen in afwachting zijn van wat er komt. Het is een fijn en lekker plekje om te zitten zo aan zee.  Onze gegrilde golden grouper geserveerd met citroen en olijfolie smaakte heerlijk. 

We tuffen door en gaan op weg naar de grotten van Diros. Deze werden ver voor Christus al bewoond. Ze zijn pas rond 1985 weer herontdekt. De lager gelegen grotten zijn vol met stalagmieten en stalagtieten. Met een bootje wordt je erdoor heen gevoerd. De temperatuur is het hele jaar door rond de 18 graden. Het water is heel helder en er leven alleen alen in. 

Tegen 18.30 tuffen we de camping op, moe en voldaan van een dag waarop we 250 km hebben gereden.